بررسی مشکلات آموزش بالینی و راهکارهای بهبود کیفیت آن از دیدگاه مربیان بالینی و دانشجویان پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی سبزوار

زمینه و هدف: از آنجا که پرستاری و مامایی حرفه هایی کاربردی هستند که با حیات انسان ها سروکار دارند، آموزش بالینی اساس برنامه های آموزشی این رشته ها را تشکیل می دهد. بنابراین مطالعه حاضر به بررسی مشکلات آموزش بالینی و راهکارهای بهبود کیفیت آن از دیدگاه مربیان بالینی و دانشجویان پرداخته است. مواد و روش ها: این تحقیق از نوع توصیفی بوده و افراد مورد مطالعه، تمام دانشجویان ترم 7 و 8 مامایی و پرستاری (116 نفر) و نیز مربیان بالینی (13 نفر) دانشگاه بوده اند. ابزار گردآوری داده ها پرسش نامه ای شامل سه بخش اطلاعات فردی، مشکلات بالینی و راهکارها بود. تلخیص داده ها با استفاده از آمار توصیفی و توسط نرم افزار 11.5 spss انجام گرفت. یافته ها: یافته های این مطالعه نشان داد که مشکلات و موانع آموزش بالینی از دیدگاه مربیان به ترتیب عدم رعایت اصول علمی کار در محیط های بالینی (3/92 درصد)، کمبود امکانات و شرایط محیط کار (9/76 درصد)، عدم اجرای فرآیند پرستاری در بالین (2/69 درصد)، کمبود انگیزه در دانشجویان (2/69 درصد)، غیرآموزشی بودن بیمارستان و تعداد زیاد دانشجو در گروه های کارآموزی (5/61 درصد) بودند و از دیدگاه دانشجویان به ترتیب تعداد زیاد دانشجو در گروه های کارآموزی (9/62 درصد)، شکاف موجود بین علم و عمل در محیط های بالینی (1/62 درصد)، نداشتن فرم ارزشیابی بالینی استاندارد و شیوه های ارزشیابی بالینی سلیقه ای (1/62 درصد) ذکر شده است. نتیجه گیری: بر اساس یافته های این مطالعه، از نظر مربیان و دانشجویان مهمترین مشکلات جهت یادگیری مهارت ها عبارتند از: کمبود امکانات و شرایط، عدم هماهنگی کار پرسنل با اصول علمی، عدم همکاری پرسنل، تعداد زیاد دانشجویان در هر گروه و غیر آموزشی بودن بیمارستان بود. همچنین مهمترین راهکارها آموزشی کردن بیمارستان ها، برگزاری جلسات توجیهی بین حوزه معاونت آموزشی و درمانی، تعدیل در تعداد واحدهای مربیان بالینی، بازنگری در تعداد دانشجو در هر گروه کارآموزی و تهیه چک لیست ارزشیابی برای هر دوره از کارآموزی به تناسب بخش و نوع فعالیت می باشد.